miércoles, 6 de noviembre de 2013

Título de Embajador de Honor del Camino de Santiago

Tal día como hoy se ha publicado en el Diario Oficial de Galicia (DOG), una nueva distinción. Con el fin de divulgar y expandir aún más el ya famoso Camino. Este título otorga a quien lo poseyere la facultad de promoverlo y darlo a conocer de manera más oficial.

Os lo enseño textualmente para que lo veáis.

DOG Núm. 212Mércores, 6 de novembro de 2013Páx. 43349
ReadSpeaker
I. DISPOSICIÓNS XERAIS
VICEPRESIDENCIA E CONSELLERÍA DE PRESIDENCIA, ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS E XUSTIZA
DECRETO 163/2013, do 24 de outubro, polo que se regula a concesión do título de Embaixador de Honra do Camiño de Santiago.
O Camiño de Santiago, ao longo dos seus doce séculos de vida, gozou dunha extraordinaria vitalidade espiritual, cultural e social. A peregrinación a Compostela é un auténtico fenómeno de carácter histórico-cultural de relevancia universal e un símbolo de fraternidade.
Esta ruta, transitada por innumerables peregrinos/as, está na orixe dunha cultura común europea baseada no intercambio de ideas, de correntes artísticas e dinámicas sociais que vertebraron unha conciencia europea. Un dos máis grandes intelectuais europeos Goethe escribiu que «Europa se conformou coas peregrinacións a Santiago de Compostela».
O Consello de Europa, asumindo esta herdanza, mostrou unha gran sensibilidade institucional cara ao Camiño de Santiago, consciente «do papel que eses itinerarios desempeñaron no desenvolvemento de certas cidades, na creación de institucións relixiosas e laicas, observando que os contactos relixiosos e culturais resultantes deste considerable movemento de peregrinos/as a través de toda Europa constituíron unha primeira etapa cara ao interculturalismo e a unidade europea» (Asamblea do Consello de Europa do 28.6.1984).
E así, as vías principais do Camiño de Santiago foron declaradas Primeiro Itinerario Cultural Europeo (1987) polo Consello de Europa e a denominada ruta francesa do Camiño de Santiago foi inscrita na listaxe de Patrimonio Mundial da Unesco no ano 1993.
Este itinerario recibiu tamén no ano 2004 o Premio «Príncipe de Asturias da Concordia».
Neste terceiro milenio cada ano miles e miles de persoas de todo tipo de relixións e culturas veñen a Galicia, para converterse en peregrinos/as do Camiño de Santiago. A peregrinación a Santiago de Compostela deixou de ser un fenómeno europeo. Peregrinos/as de África, Asia, Oceanía e, sobre todo, América, están a seguir as pegadas desta antiga vía de peregrinación.
Ao longo das distintas rutas que levan a Santiago de Compostela transitan persoas de todos os continentes e de variadas condicións, ideoloxías e nacionalidades, unha oportunidade única para dar a coñecer alén de Europa, as vilas, aldeas e cidades polas que o camiño pasa e a súa meta Santiago de Compostela e os importantes valores humanos e sociais, culturais e espirituais que o conforman.
É por iso que, con este decreto, se pretende recoñecer o labor daquelas persoas, tanto físicas como xurídicas, que se distinguisen pola súa contribución ao coñecemento e divulgación do Camiño de Santiago, a cultura e os valores xacobeos.
Na súa virtude, por proposta do vicepresidente e conselleiro de Presidencia, Administracións Públicas e Xustiza, tras a deliberación do Consello da Xunta de Galicia na súa reunión do día vinte e catro de outubro de dous mil trece,
DISPOÑO:
Artigo 1. Obxecto
O obxecto deste decreto é a regulación da concesión do título de Embaixador de Honra do Camiño de Santiago.
Artigo 2. Requisitos
1. O título de Embaixador de Honra do Camiño de Santiago poderá outorgarse a aquelas persoas que teñan sido nalgún momento peregrinos/as do Camiño de Santiago e divulgadores dos seus valores, ou a aquelas entidades, tanto públicas como privadas que, polas súas actividades ou servizos, favorecesen o coñecemento e divulgación de calquera das rutas xacobeas e a promoción dos valores xacobeos.
2. Os embaixadores comprométense a colaborar na programación anual da Xunta de Galicia con, polo menos, unha acción ou actividade para a divulgación dos valores humanos, sociais, culturais e espirituais do Camiño de Santiago.
Artigo 3. Categorías e número
1. Existirán dúas categorías de Embaixador de Honra do Camiño de Santiago, unha a título persoal e outra de carácter institucional.
2. Poderán concederse, como máximo, oito títulos de Embaixador de Honra do Camiño de Santiago en cada categoría, que se corresponden ao número das oito rutas históricas polas cales se pode facer o Camiño. A ruta principal é o Camiño Francés, ademais hai outras rutas que se corresponden coas actualmente coñecidas como Camiño Portugués, Ruta da Prata, Camiño do Norte, Camiño de Fisterra, Camiño Inglés e Ruta do Mar de Arousa e Ulla. O Camiño do Norte ten dúas variantes, a coñecida como ruta da costa e a ruta do interior, que é a que se corresponde co Camiño Primitivo.
Artigo 4. Concesión
1. O título de Embaixador de Honra do Camiño de Santiago será outorgado con carácter vitalicio por Decreto do Consello da Xunta de Galicia.
2. A concesión faraa a persoa titular da Presidencia da Xunta de Galicia, ben por propia iniciativa ou de autoridades, institucións ou entidades públicas e privadas.
3. A presentación de propostas razoadas de candidatos para o título poderá realizarse ao longo de todo o ano.
Artigo 5. Instrución do expediente
1. O expediente para a concesión do título iniciarase por acordo do órgano ou entidade da comunidade autónoma con competencias en materia de Turismo.
2. Neste acordo designarase un/unha instrutor/a e un/unha secretario/a das actuacións. Este/a último/a será un/unha funcionario/a da Administración autonómica.
3. O/a instrutor/a do expediente adoptará todas aquelas actuacións que considere necesarias para obter a máis completa e contrastada investigación dos méritos que xustifiquen a concesión do título.
4. A instrución do expediente non poderá exceder o prazo de dous meses, contados a partir da data da incoación deste.
5. Concluída a instrución, esta elevarase ao Consello da Xunta de Galicia.
Artigo 6. Acreditación
1. Para acreditar o outorgamento do título expedirase o correspondente documento que será autorizado coa sinatura da persoa titular da Presidencia da Xunta de Galicia. A distinción deberá estenderse nun pergameo artístico e conterá de xeito sucinto os merecementos que xustifiquen o outorgamento.
2. Este título terá carácter exclusivamente honorífico, non derivándose da súa posesión dereito administrativo ou económico ningún.
Artigo 7. Acto de entrega
Acordada a concesión, o 23 de outubro a persoa titular da Presidencia da Xunta de Galicia entregará o título nun acto solemne.
Artigo 8. Revogación do título
Os títulos concedidos poden quedar sen efecto seguindo o mesmo procedemento que para outorgalos, cando de forma motivada e por causa sobrevida así se xustifique por razóns que puidesen supoñer un desprestixio das altas funcións encomendadas.
Disposición derradeira primeira
Facúltase a persoa titular da Dirección da Axencia Turismo de Galicia para ditar cantas resolucións sexan precisas para a execución do disposto neste decreto.
Disposición derradeira segunda. Entrada en vigor
O presente decreto entrará en vigor o mesmo día da súa publicación no Diario Oficial de Galicia.
Santiago de Compostela, vinte e catro de outubro de dous mil trece
Alberto Núñez Feijóo
Presidente
Alfonso Rueda Valenzuela
Vicepresidente e conselleiro de Presidencia, Administracións Públicas e Xustiza
La verdad es que se me ocurren unos cuantos hospitaleros, párrocos y órdenes religiosas que pueden tener este privilegio.

Un saludo peregrino, Ultreia et Suseia.

jueves, 8 de agosto de 2013

Mustallar. 1935m. Cima de Lugo. Sierra de los Ancares.

Plano de la ruta
Martes 23 de Julio de 2013. POR FIN!!!!. A la quinta fué la vencida. Cuando se me mete algo en la cabeza, cueste lo que cueste, tarde lo que tarde... acabo con mis pequeños objetivos. No es que sea una cima ni alta ni técnica, pero cuando las diversas situaciones te dicen que no puedes, no puedes. La montaña te pone en tu sitio, no eres tú quien decide cuando hacer cima, es la montaña la que te deja o no. Recuerdo unas palabras de Edurne Pasabán, que decía que ella sólo comenzaba una jornada de montaña cuando tenía todas las probabilidades de éxito, el 100%, ya que siempre había cosillas que no salían como uno espera (que haya alguien del equipo que no esté a tope, la climatología variable en la montaña...). Pues esto es lo que me ha pasado con el Mustallar. Por una u otra cosa no me dejaba llegar o incluso iniciar la ruta.

Voy a contar brevemente mi particular aventura con esta cima, que me ha hecho apreciar más aún la montaña, y además, querer de una manera especial a esta sierra tan gallega, leonesa, como asturiana.

La primera intentona fue en febrero del 2011, después de un paseo por la Ruta del Cares, al volver para casa, hicimos una parada en Ancares. Ya salimos de Picos de Europa con una ligera nevada. Después de un invierno seco, programar unos días para esta salida, y nos toca la entrada de la única borrasca que entra por el Atlántico que trae nieve en la zona en todo el año... No pudimos ni siquiera llegar con el coche al puerto de Ancares. Ni siquiera con las cadenas del coche, había mucho espesor. Lo único bueno es que hicimos un paseo por la parte del Valle de Ancares nevando, fué uno de los paseos mas chulos que recuerdo.

Mustallar desde el Penalonga
A los dos meses, abril de 2011, volvimos a intentarlo. Esta vez, sí llegamos al puerto, el tiempo era perfecto, había algunos neveros dispersos por la zona, y emprendimos la marcha. Todo perfecto, el recorrido es corto, son sólo 6 km hasta la cima, con lo cual ida y vuelta 12 km. Hay un desnivel acumulado de 1406 m, por lo que hay que tomárselo con calma. Al llegar al Cuiña 1998 m, cima de la sierra de Ancares, se puede subir directamente, o rodearlo para ahorrarnos la subida. Como nos cogió de "novatos" en la zona, lo subimos directamente. La subida es fácil, pero hay que subirla. La bajada es campo a través, y con el monte bajo que hay, se hace cansino. La subida al Penalonga 1898 m, es por un sendero estrecho, pero bien marcado. No teníamos el día, llegamos a la cima del Penalonga, demasiado tarde para nuestro gusto, 14:45, y con un cansancio que no era normal, (no teníamos el día). Miramos el desnivel de bajada, y la subida final al Mustallar, nos miramos, y no faltó más para saber que por ese día ya teníamos terminada la ruta. "Sólo" faltaba regresar. En ese momento ya sabía que el Mustallar se me iba a resistir, pero no sabía que tanto...

A finales de octubre de ese mismo año, 2011, lo volví a intentar yo sólo. Como en esa época del año sólo hay un establecimiento en la zona abierto donde alojarse, y está a media hora de coche, decidí dormir en el refugio del Puerto. Este refugio está a unos 300 metros del Puerto de Ancares, donde se dejan los coches. Cuando llegué con el coche, el tiempo parecía perfecto, el cielo estaba perfectamente limpio, la temperatura ideal. Al poco tiempo, llegó una caravana de una pareja de vascos, que tenían la intención de realizar la misma ruta que yo. Ellos se quedaron lógicamente durmiendo en la esplanada del puerto, en la caravana. Yo cogí los bártulos y me fuí al refugio. No dormí bien, ya que por la noche se levantó un fuerte viento, que hacía golpear la
contraventana de madera que hay en el refugio. La alcayata donde se cierra la está floja. Así que de vez en cuando me despertaba con los golpes de la ventana. Al levantarme para echar una meadita, me dí cuenta que ese viento traía una espesa niebla. Así que ya me mentalizaba para lo que fuera, estaba visto que se estaba haciendo de rogar ese itinerario. Me levanté temprano, y lógicamente estaba todo cubierto por una densa niebla. Con lo cual, desayuné tranquilo, y fui llevando las cosas al coche. A parte de la densa niebla, hacía un viento fuerte, bastante molesto. En esas condiciones lo mas coherente, era aunque me costase hacerlo, desistir. La pareja de vascos, que estaba en la caravana, tenía la misma opinión, no arriesgar, y esperaría intentarlo al día siguiente. Yo en cambio, como tenía los días contados, me fui a casa de mi hermana en León a descansar. Lo peor fue que ni un kilómetro mas abajo, ya no había niebla, estaba toda la niebla concentrada en la zona de las cumbres.

En marzo del 2012 lo volví a intentar. Esa semana hubo unas buenas nevadas en la zona, así que me fuí equipado hasta los dientes. Esa vez dormí en el

coche, con saco de dormir. La verdad es que dormí mucho mejor que en el refugio, sin despertarme el maldito ventanuco. Recuerdo que sudaba como un pollo, ya que estaba a 5ºC, y yo estaba con un saco preparado para estar bien a 0ºC, y si sacaba el brazo fuera, se me quedaba congelado. Así que tempranito, me preparé, me equipé bien y empecé la ruta. Al llegar al refugio del puerto, me desorienté bastante con la nieve, que lo tapaba todo, empecé a buscar el caminito correcto, pero todo en vano. Estaba desorientado en unos 200 metros, hudiendome en una nieve polvo agotadora. Al cabo de unas dos horas, ví a lo lejos los primeros montañeros que llegaban porla zona. Estos fueron los que me hicieron dar cuenta de que estaba por la zona incorrecta. Así que fuí poco a poco corrigiendo mi posición, al final todo iva bien, excepto un detalle, estaba agotado, y estaba pisando sobre una nieve incomodísima de andar, de echo cuando llegué al coche, comprobé que estábamos a 25ºC. Mucho cambio de temperatura. De esa vez, no llegué ni al Cuiña, me dí media vuelta y al coche.

Después de cuatro veces, decidí no obsesionarme con esta cima, la dejé aparcada durante un tiempo, hasta que a finales del mes de Julio de este año, 2013, lo conseguí.

Tenía que ser con Antonio. Es como un talismán. Trasmite tranquilidad, buen
Cima del Mustallar
humor, sabe disfrutar siempre de todo lo que le rodea, y es un estupendo compañero de hazañas. Aunque como me dice él, "yo voy a donde haga falta siempre que sea andando, nunca con cuerdas ni a gatas". De esta vez, como era en Julio, estaban todos los alojamientos abiertos. Nos alojamos en Pereda de Ancares, en una casa preciosa, una habitación acogedora impresionante. Un lugar con mucho encanto. Al llegar al Cuiña, lo rodeamos, para no agotarnos demasiado, encontramos niebla, pero se veía el sendero. Llegamos a la cima del Penalonga y como por arte de magia, mientras hacíamos unas fotillos, fué despejandose la niebla, y pasando a estar un día espectacular. Desde allí sólo nos faltaba bajarlo y la subida final al Mustallar. No sabéis como lo estaba gozando, y eso que la cuestecita se las trae. 

Penalonga y Cuiña desde Mustallar

Rebecos
Os dejo unas cuantas fotos de las diversas intentonas, espero que las disfrutéis. Hasta parecía que la fauna nos estaba esperando para hacerles las fotos, una gozada.



Buitre leonado
Cabras Montesas







jueves, 13 de junio de 2013

El Torreón (2401m). Cima de Extremadura.

Esplanada "El Travieso".
Sigo actualizando mis rutas montañeras. En Julio del pasado año (2012), hice una escapada con mi amigo Miguel (el madrileño). Nos fuimos vía Candelario (Salamanca), a hacer la cumbre de Extremadura, "El Torreón". Para ello hay que llegar a Candelario desde Béjar, y continuar la carretera hasta su final, en la esplanada-aparcamento de "El Travieso".
 

Viasta panorámica desde El Calvitero.
Desde aquí sale la ruta que nos lleva directamente hasta la cresta de la sierra, donde la ruta girará hacia el suroeste (derecha). La ruta siempre es clara siguiendo los grandes hitos que hay. Para empezar la pendiente es pronunciada, lo que nos hará sudar desde el principio.

Cima del "Canchal de la Ceja".
 
La cresta es agradecida, pues después de la subida, la cresta es ancha y es un falso llano. Andando por ella, llegaremos al Calvitero (2405m). Lo bajaremos hasta llegar a un ancho collado donde empezaremos a subir la cima de Salamanca, El Canchal de la Ceja (2430m). Desde aquí siguiendo los hitos, llegaremos al paso más difícil, "El paso del Diablo", una destrepada vertical de unos 10 metros, equipada con unas cadenas en buen estado. Como siempre, en estos pasos, la cabeza hay que tenerla fría para saber dónde poner los pies para no tener un percance, pero el paso es fácil, y que lo diga yo es que realmente lo es. Y ya desde aquí, nos faltan poquísimos metros para nuestra meta, El Torreón.
"El paso del Diablo".

La ruta, haciéndola con tranquilidad, haciendo fotos y sin prisas, nos puede durar unas 8 horas ida y vuelta. En verano como nos dará el sol de pleno en toda la ruta, es bueno tener buena provisión de agua.
 

El Torreón.
Desde la ruta podremos ver la sierra de Gredos, las Lagunas del Duque, y por el otro lado se ven, Peña de Francia, la comarca de La Alberca, las sierras de Portugal.

jueves, 6 de junio de 2013

Aitxuri (1.551m). Cima del Pais Vasco.

Me estoy haciendo un vago de siete suelas. No sé si es por las lesiones que llevo este año o por qué, pero estoy dejando olvidado este blog. Así que ya que estoy hoy inspirado, voy a contaros como es la ruta del Aitxuri en la sierra del Aquetegi.
 
La verdad es que el verano pasado (2012), hice 4 subidas de estas 17 de las Comunidades Autónomas, pero hubo una que se nos resistió, la de la Mesa de los Tres Reyes (Navarra). Pues bien, aunque el Pirineo es siempre Pirineo, la ruta que más me gustó a mí fue esta, la del Aitxuri. Tiene de todo, bosque frondoso de hayedos, el amplio valle del Urbia, del que os muestro una foto panorámica, y luego la subida a la cima, que transcurre por un bonito sendero montañoso, para acabar por una sencillísima trepada por la cresta de la cima. Por supuesto que en invierno, aunque es una ruta sencilla y de baja altura, por estos lares las cumbres se llenan del manto blanco, así que habrá que ir equipado con material invernal (crampones y piolet).
El pueblo mas cercano es Oñati, un pueblo muy majo, donde está la primera universidad del País Vasco, (ahora sólo queda el imponente edificio), Allí pudimos disfrutar del famoso "pinchopote", un vinito, cerveza o refresco acompañado de una buena tapa, al módico precio de 1 euro, (lo tienen un día a la semana). Desde aquí hay que dirigirse en coche al Santuario de la Virgen de Arantzazu, donde comenzamos la ruta.

 
La ruta no tiene pérdida, comienza en la parte trasera del Santuario, hay que atravesar una verja verde que hay a mano izquierda y continuar la pista forestal, que atraviesa un bosque frondoso que te transporta a "un mundo de leyendas". Sin salirnos de la ruta llegamos al cabo de unas 2 horas al valle del Urbia, donde está la ermita del Santo Cristo de Urbia. Desde aquí vemos el amplio valle, y al fondo la sierra del Aquetegi.
 
Atravesamos el valle por una amplia pista que corta el pastizal, y llegamos al pié de la sierra. Subimos por un sendero de montaña que al principio zigzaguea, siempre hacia el este y sin desviarnos, hasta llegar a un collado en el que giraremos hacia el oeste por la cresta, para pasar primero por la cima del Aquetegi (1549m), y seguidamente llegamos al Aitxuri(1551m).
 
Os dejo un plano de la zona, y unas fotos.